Dom Długosza
To piętrowa, ceglana budowla, rozplanowana na rzucie wydłużonego prostokąta o obszernej sieni na przestrzał. Dom ten zbudowano w 1460r. z fundacji Jana Długosza dla wikariuszy i kanoników kolegiaty przy ówczesnej ulicy Krakowskiej. Wcześniejszy dom, wystawiony przez kasztelana krakowskiego Jaśka z Tarnowa, spalił się przy pożarze miasta. W sieni, korytarzu i pokojach zachowały się belkowane stropy z resztkami polichromii. Schody prowadzą na piętro i do 6-ciu gotyckich piwnic, w których ukrywali się mieszkańcy Wiślicy podczas bombardowania. Na piętrze mieści się piękna sala-refektarz, dawna jadalnia księży. W półn - zach. pomieszczeniu odkryto unikatową polichromię z końca XV w. Jest to gotyckie przedstawienie Zmartwychwstałego Chrystusa oraz kobiety z krzyżem (przypuszczalnie św. Heleny). W środku znajduje się postać klęczącego mężczyzny otoczonego aureolą z gotyckim napisem Boże zmiłuj się na nami. Jest to prawdopodobnie sam fundator Jan Długosz. Ceglane szczyty Domu Długosza mają ostrołukowe wnęki, w których umieszczono kamienne tarcze z herbem Długosza: Wieniawa (głowa byka z kolczykiem w nozdrzach). Charakterystyczne dla Domu Długosza zarówno w Wiślicy jak i w Krakowie i Sandomierzu są dwudzielne okna. Tradycja głosi, że pobierali tu nauki synowie króla Kazimierza Jagiellończyka. Dziś w Domu Długosza mieści się plebania. W przyszłości w pomieszczeniu z freskami będzie znajdować się Muzeum Regionalne.
